Gisteren elf jaar geleden zijn we vertrokken uit het koude Nederland en vandaag 11 jaar geleden aangekomen in Spanje.
De tijd vliegt als je het naar je zin hebt en de afgelopen 11 jaar voelen helemaal niet als 11 jaar, ken je dat gevoel ook, als je nu terugkijkt en denkt…hè!! Neeeee!! Dat kan niet zo lang geleden zijn?!?
Van een ritme van regelmaat, naar het werk gaan, de afwas doen of je ‘s-morgens aankleden, veel van die zaken die we deden op de automatische piloot naar een onbekend avontuur, Spanje!
Alles hadden we verkocht, ons huis, onze spullen, auto’s,motoren, meubels, televisie, alles waar we al die jaren zo hard voor hadden gewerkt, teruggebracht tot de inhoud van twee karren. Kun je het je voorstellen? We waren zo’n typisch succesvol boven modaal stel die alles konden doen wat ons hartje ons ingaf en we genoten ook lekker van alles en ineens kom je dan tot het besef dat het allemaal niets waard is als je gezondheid niet ok is. Gelukkig zijn Nancy en ik ook bijzonder nuchter en kunnen we goed de tering naar de nering zetten dus dat hebben we gedaan.
Een bijzonder goed woordje moet ik doen voor onze bank, de Rabobank in Houten in de persoon van Jean-Paul (JP) en het team wat daar achter zit. Want als je eenmaal het besluit hebt genomen dat je weg wil uit Nederland is dat natuurlijk niet iets dat je zomaar kan doen, daarvoor moet je wel het e.e.a. voor regelen en om te beginnen, het huis verkopen. Nu hadden wij op ons midden dertig al drie huizen gekocht en ons eerste huis zouden we op basis van onze beider salarissen eigenlijk niet kunnen kopen, echter dat was in de tijd dat de lokale banken nog wat meer vrijheden hadden dan heden ten dage en onze hypotheekadviseur Jean-Paul geloofde in onze potentie om meer te gaan verdienen en met de zekerheidsstelling van de ouders van Nancy konden we ons eerste huis in Houten kopen.
Nu zul je wellicht denken, wat heeft dat er nu weer mee te maken?
Dat leg ik je nu uit…..ons tweede huis kochten we in Nieuwegein en als je weet hoe de aangesloten banken van de Rabo werken….hoorden we nu ineens bij de Rabobank in N’gein. Je begrijpt wellicht dat ik dat niet fijn vond, wij hadden in de 
jaren in Houten een zeer fijne relatie met JP opgebouwd en die wilde ik niet kwijt, dus heb ik hemel en aarde bewogen om bij de Rabo in Houten te mogen blijven bankieren. Ons derde huis kochten wij in IJsselstein en je raadt het al…..ja inderdaad….wij waren ineens klant bij de Rabo in IJsselstein…..nou niet dus! Als wij niet bij onze eigen bank mochten blijven…gelukkig is ook dat gelukt en waren we nog steeds klant in Houten.
Het huis moest dus verkocht worden, maar daar zat inmiddels een stevige hypotheek op, gelukkig hadden we geen andere schulden dan de hypotheek maar goed, we moesten wel wat.
Gelukkig hadden wij regelmatige gesprekken met de bank over onze beleggingsportefeuille en onze toekomstplannen en daar praatten we niet alleen over de financiën maar over van alles wat ons bezighield, dus de bank wist al van onze situatie met Yara. Wat ze nog niet wisten was dat wij dus naar Spanje wilden gaan en op het moment dat wij dat kenbaar maakten kwam onze relatie met JP ons van pas. Hij was al lang niet meer onze adviseur, wij werden inmiddels geholpen door een private banking adviseur van de Rabobank want JP was inmiddels opperhoofd van de hypotheken maar hij wist nog dondersgoed wie wij waren.
Wij hadden ons probleem dus kenbaar gemaakt en werden in het werkoverleg bij de Rabo besproken…..’s-middags ging de telefoon. Met JP, wij gaan jullie helpen! Mijn hart maakte een sprongetje, de grootste horde zou genomen worden! De hypotheek werd per direct overgesloten tegen de laagst mogelijke rente, we hoefden geen boete te betalen en de aflossing werd ook stopgezet zodat we zoveel mogelijk konden sparen in de tijd die ons in Nederland nog restte! DAT was wat wij nodig hadden!! Dus bij deze nogmaals bedankt aan de Rabobank in Houten, aan JP en zijn team!! Zonder hun hulp was onze start in Spanje heel veel lastiger geweest.
Twee karren, mijn ouders reden met ons mee, stromende regen bij aankomst in een huis dat Nancy nog niet eens gezien had. Jaap van Eijk mijn allerliefste collega kwam invliegen om te helpen met de verhuizing, ik krijg nog warme gevoelens als ik daar aan terugdenk. Maar dat huis is nog een verhaal apart en leg ik in één van de volgende blogs wel weer uit, deze is alweer zo lang….
Heb je zelf ook wel eens de situatie gehad dat je het zonder hulp niet had gered? Laat een berichtje achter in de commentaren, vind ik leuk!
Alsof het gisteren gebeurde! Ja jullie hele verhuizing en wat daarmee samenhing, staat me nog glashelder voor ogen. En die ogen zijn de afgelopen jaren best wel sterk achteruit gegaan maar als je het over jullie verhuizing hebt, ja dan is alles weer glashelder! Wat een moed, wat een doorzettingsvermogen hebben jullie gehad en nog steeds hebben, We mogen jullie op afstand maar ook van dichtbij volgen en dan kan je niet anders zijn, dan trots! Supertrots!! En dan je vraag of we wel eens in een situatie hebben verkeerd dat we zonder hulp het niet hadden gered, is een volmondig JA op zijn plaats, met dank aan onze wederzijdse ouders.
Hoi Edwin wat een mooie blog.ik weet nog dat we elkaar ontmoeten.bij waro mini.ook wij hebben 10 jaar met veel plezier er gewoond.hebben er nog heimwee naar.maar zijn ook weer blij dichter bij de kinderen en kleinkinderen te zijn..muchos anos hermosos.con su Familia.i la hermosa Espana.saludos Rita Y Fred
Ik ben wat achterop geraakt met lezen. Veel andere zaken aan het hoofd waaronder het vraagstuk hoe regel ik het dat wij jullie dit jaar weer kunnen treffen. Elk huisje zijn kruisje. Het ene kruis is wat zwaarder dan de andere. Na de geboorte van onze Thyn ontstonden hier ook de nodige problemen. Met dank aan ons beider ouders, andere familieleden en hele toffe buren hebben we de zaken weer redelijk op de rit. Zonder deze hulp was het niet zomaar goed gekomen.
Tof hè dat je hulp krijgt uit hoeken waar je het in eerste instantie misschien niet verwacht. Maar wie goed doet, goed ontmoet!