De perikelen van de geboorte en de wedergeboorte hebben we achter de rug en we proberen weer een “normaal” leven te gaan leiden. Je staat er absoluut niet bij stil hoe abnormaal dat normale leven eigenlijk is omdat je in de survival stand zit.

Dit beschermingsmechanisme, de survival mode, kwam automatisch en beschermde ons tegen alles en zorgde dat we door konden gaan. We leefden van dag tot dag en als we nu af en toe terugkijken is het best bijzonder hoe we die periode doorstaan hebben.

Maar goed het was tijd om weer te gaan denken aan dat normale leven, dat leven wat per 20 februari ’03 eigenlijk best wel ingrijpend veranderde. Waar Yara de eerste keer naar huis kwam als een redelijk normaal kind kregen we haar nu toch terug met een gebruiksaanwijzing.

06 februari ’03 hadden we namelijk het volgende besproken met dr. Schipper, Yara is op zich goed herstellende maar kan door de longbeschadigingen die ze had opgelopen eigenlijk niet goed zonder zuurstof ondersteuning. Dit hield in dat wij dus flessen zuurstof in huis zouden krijgen en meetapparatuur om onze kleine prinses in de gaten te houden, dat was best wel even wennen! Daarnaast at ze ook nog niet en moesten we dus zelf leren hoe we de sonde in moesten brengen, deze controleren en vlindertjes moesten maken om de sonde te fixeren. Speciale plakkers op de wangen om de zuurstofbril te bevestigen en een monitor leren begrijpen en instellen.

Alles is te leren en waar een wil is, is een weg.

Dat is onze instelling altijd geweest en dat is het nog steeds. 20 februari kwam ze dus thuis en hadden wij alles in gereed, zuurstof met alle toebehoren, meetapparaat, voedingssonde, stethoscoop, slangen, toeters en bellen, check, check en gecheckt.

We konden altijd terugvallen op het ziekenhuis als het thuis niet meer zou gaan,haar bedje in het ziekenhuis stond altijd voor haar klaar. Daar hebben we nog heel veel gebruik van gemaakt want het was immers februari en de virussen hadden vrij spel, de heen en weer naar het ziekenhuis werd op een gegeven moment ook routine en dan wordt het abnormale op een gegeven moment ook weer normaal, alles went tenslotte.

De eerste verjaardag werd groots gevierd en ze was een vrolijke meid die zich niets aantrok van haar beperkingen en gewoon lekker haar gang ging. Inmiddels waren we allebei minder gaan werken en kon ik ook vanuit huis mijn werk doen, Oracle was in die tijd een voorloper op dat gebied en alle faciliteiten werden geboden, hulde! Iedereen was gewend aan de situatie en we draaiden lekker in ons ritme als gezin tot augustus ’03, wederom ziek en wederom opname in het ziekenhuis. We hadden daar even niet op gerekend, we zouden namelijk op vakantie gaan in september, zo laat mogelijk in het seizoen om de virussen nog even te ontlopen, maar de virussen die kijken natuurlijk niet op de kalender en waren wat eerder gekomen.

Bijna op vakantie

Met man en macht werd er aan gewerkt om onze kleine prinses weer boven Jan te krijgen want inmiddels zaten we er best wel doorheen en waren we echt toe aan vakantie! Van dag tot dag leefden we weer en zaten met samengeknepen billen, zou ze ontslagen kunnen worden uit het ziekenhuis en zouden we op vakantie kunnen gaan? YES! Voor de zekerheid een grote fles zuurstof achterin de auto, een reisfles zuurstof bij de hand en we vertrokken naar Spanje!

Een reis die naderhand een inleiding zou blijken te zijn voor onze toekomst in Spanje, wat hebben we genoten, 4 weken lang onbezorgt genieten en met onderstaande foto sluit ik deze blog af omdat dat alles zegt van hoe we ons voelden op dat moment, het hoe en waarom Spanje vertel ik in één van de volgende blogs.

Comments

comments