Raar hoe snel iets went, ik had bij mijn eerste bericht geschreven, bericht 1, nu schrijf ik bericht 3 en ben ik al helemaal gewend aan het beginnen met bericht en een nummer.

Het houdt het allemaal een klein beetje logisch want alhoewel ik niet heel rechtlijnig ben in de zin van direct van A naar Z, in veel gevallen ga ik van A naar G, dan naar R en weer terug naar K om uiteindelijk toch op Z uit te komen, houd ik er wel van om die Z continue in het zicht te houden, dus dit is bericht nummer 3!

2002 dus. Het was ongeveer 3 maanden voor dat Yara geboren zou worden en de zwangerschap verliep zonder problemen. Nancy was aan het werk als Oracle programmeur bij KPMG in Amstelveen toen ze ineens het gevoel had dat er iets niet klopte. Ja denk je nu, dat gevoel dat zal wel, maar nee ik zeg je, dit gevoel was anders….en ik zal je vertellen waarom. Het zit namelijk zo, vrouwen voelen dat echt, die hebben een bepaalde intuïtie, die voelen dat er iets niet klopt, dat het echt fout zit en Nancy al helemaal natuurlijk….

Die was namelijk al een jaar of 33 echt wel zindelijk en ineens niet meer! Haar bureaustoel was drijfnat en ondanks dat ze bij KPMG best hard moest werken was het absoluut niet van het zweet, dus je ziet dat gevoel dat er iets niet klopte was wel echt terecht. Gelukkig kan ik het nu allemaal met een kwinkslag vertellen maar toen was het allemaal niet zo grappig.

Haar vliezen waren gebroken in week 20 van de zwangerschap! Dat wisten we natuurlijk nog niet zeker maar na een drijfnatte en okselklotsende rit van Amstelveen naar Nieuwegein en een inderhaast opgetrommelde aanstaande vader kwam in het Anthonius Ziekenhuis al gauw de bevestiging, gebroken vliezen.

Ja daar sta je dan, ouders van twee kerngezonde jongens en nu ineens met een miljoen vragen, wat nu en dan, als dit, dan zo….en geen enkele vraag werd beantwoord met een voor ons bevredigend antwoord, de hele tendens was namelijk, wij weten het ook niet, maar het ziet er niet goed uit. Tja, dan begint dus het grote wachten, de antwoorden die we wel kregen waren namelijk; Meestal wordt het kindje geboren binnen 12~24 uur na het breken van de vliezen zo vroeg in de zwangerschap en bereid je dan er op voor dat het kindje waarschijnlijk niet levensvatbaar zal zijn. Nu kun je je wellicht voorstellen wat zoiets met je doet en dan moet je dus op dat moment ook nog eens de beslissing nemen of we zouden willen dat men zou proberen ons kindje te redden of dat we dat niet zouden doen, de strijd tussen logica en gevoel.

Maar 12 uur verstreken en er gebeurde niets, weer vragen, weer geen antwoorden, 24 uur werden ook gehaald, de vraag was en wat nu dan? Je raadt het al, geen antwoorden. 36 uur later, nog steeds geen sporen van een op gang komende bevalling, zou het dan toch kunnen? Een kindje zonder vruchtwater wat gewoon blijft zitten? 48 uur zijn verstreken en de artsen geven ons hoop, het is nu niet geboren en wij verwachten niet dat het nu nog komt dus jullie kunnen kiezen.

Kiezen??? Ja kiezen om in het ziekenhuis te blijven of om naar huis te gaan met volstrekte rust en dagelijkse ambulante controles. Je hoofd zegt, het ziekenhuis is veiliger want stel dat er wat gebeurt…..maar wij kozen voor naar huis gaan.

Want het gezin met twee kleine hummels van dan net 1 en 2 jaar die waren er ook nog! Het lange wachten was begonnen, hoe ver kon Nancy de gecompromitteerde zwangerschap nog verder brengen?

Dat lees je dus binnenkort in weer een andere blog.

Wil je reageren? Gewoon doen hoor!

Het komt namelijk allemaal goed 🙂

Comments

comments