Donderdag 26 augustus 06:45, de eerste nacht zit er op in onze terugkeer naar kamperen. Heerlijk geslapen in onze nieuwe tent. Maanden van voorbereiding komen dan ineens tot uiting in een groene tempel van 5 bij 3 meter.

Uren YouTube, dagen spitten op Amazon, terugkijken naar onze eigen kampeer ervaringen, toevallige aankopen en dan ineens staat het er.

Nu wilden we al heel lang weer gaan kamperen, terug naar de situatie waarin we Spanje kunnen gaan verkennen zoals we dat altijd deden vanuit Nederland. Weliswaar deden we dat met de caravan maar vanaf het moment dat we in Spanje zijn gaan wonen hebben we nog geen 10% gedaan van wat we vanuit Nederland deden. En nu zit ik hier dit stukje te schrijven, half acht in de morgen met mijn vers gezette geurende koffie naast me, Nancy is al gaan rennen en voel me gelukkig. Ik hoor het gestommel in de caravan naast ons, de trein in de verte toetert en de vogels beginnen te fluiten.

De buurman opent de tent en groet vrolijk, Buenos días, ja dat is toch wel het fijne van kamperen. Je hebt direct aanspraak, we weten al hoeveel kinderen onze buren hebben, waar ze wonen en dat ze lekker de hele maand op camping verblijven voordat ze weer terug gaan naar hun piso in Valencia.

Maar gisteren moesten we dus die tent voor het eerst opzetten, een opblaas tent. Instructie video’s hadden we gekeken, grondzeil er onder, hoeken vastzetten, pomp erin en hoppa. Nou ja, dat was de theorie. In mijn samenstelling van de camping uitrusting had ik extra haringen besteld want ik dacht, wat standaard meegeleverd wordt is meestal niets. Een nieuwe hamer, met dempende kop en speciale haak om haringen weer te kunnen verwijderen, goed voorbereid…..dacht ik.

Op de plaatjes van de camping had ik dacht ik gras gezien, dus in mijn naïviteit zag ik ons al staan op de groene weide, hoe anders was de realiteit. Niet verkeerd hoor, begrijp me goed, maar het was geen gras. De op iedere Spaanse camping ondergrond, knijterhard met steentjes. De eerste haring ging nog, de tweede high-tech aluminium tent vasthouder protesteerde al heftig door zijn kop te laten hangen na de eerste paar ferme tikken en ik voelde de bui al hangen. Dit ging een uitdaging worden en al gauw kwam ik tot de conclusie, een onmogelijke opgave. Dan maar de standaard meegeleverde proberen, dat was zo mogelijk nog een grotere teleurstelling of eigenlijk was het conform verwachting want juist daarom had ik toch die andere haringen gekocht. Tot overmaat van ramp brak toen ook nog de nieuwe high-tech hamer dus daar stonden we dan.

De buren hadden inmiddels al in de gaten dat het niet helemaal goed ging en vroegen al eens voorzichtig of we wat nodig hadden. Piquetes y un martillo, haringen en een hamer zeg ik tegen haar. Ze begon direct te telefoneren met haar man waar de spullen lagen maar helaas had zij geen sleutel van de disselbak waar dat zou liggen. Haar man zou om acht uur hier zijn maar ik had al besloten daar niet op te gaan wachten en zou Nancy bij de tent achterlaten om zelf op zoek te gaan naar adequate materialen.

Op mijn weg naar de uitgang kwam ik de technicus van de camping tegen en vroeg hem naar de dichtsbijzijnde zaak voor camping benodigdheden. Die is er in de wijde omtrek niet te vinden…..maar wellicht zou ik wat kunnen vinden bij de altijd aanwezige Chino. De Chino, zo’n zaak waar je binnenloopt en dan thuis komt met spullen waarvan je niet wist dat je ze nodig had. Dus ik ging op zoek in het belendende dorp naar iets wat onze groene tempel stevig aan moeder aarde zou verankeren.

Rustig rijdend door de hoofdstraat, ik was immers aan het zoeken en je mag tegenwoordig toch niet harder dan 30, stootte ik al gauw op een winkel waar ik een oplossing zou kunnen vinden. De lokale ferretería, ik dacht daar hebben ze in ieder geval een nieuwe hamer. Struinend door de winkel viel mijn oog op grote spijkers, maar die waren nog niet groot genoeg, even verder lagen de spijkers die zouden kunnen voldoen. Nu alleen nog even bijpassende ringen zodat de scheerlijnen ook op hun verankering vast zouden blijven zitten et voila. M8 ringen bleven precies op de kop van de spijker hangen, probleem opgelost.

De spijkers vlogen de grond in, de lijnen spannen was ineens geen enkel probleem meer en onze groene tempel stond in volle glorie in de tanende middag zon.

Dus nu zit ik dit stukje te schrijven na onze eerste nacht, Nancy is inmiddels terug van haar dagelijkse 10 kilometer, dag 238, 238 keer al minimaal 10 kilometer gelopen, een geweldige prestatie. Het bakje koffie smaakt naar meer, zo maar eens aan het ontbijt beginnen.

Heerlijk!