Zo begon het, als een toevallige ontmoeting. En het eindigde op een pleintje met de oude mannen van het dorp, pratende over van alles en nog wat, de historie van het dorp, hun werk, waar ze elkaar van kenden, gewoon gezellig kletsen over van alles en nog wat. Het voelde of we elkaar al jaren kenden.

We zouden dus wat gaan wandelen vandaag in één van de belendende dorpen en ik had op Wikiloc een route gezien die me wel wat leek, niet te zwaar, heen en terug, wat drinken in het dorp daarna en vervolgens op naar het kanoën wat we hadden geboekt voor vanmiddag.

Het is hier een prachtige omgeving met veel kleine kernen die in de tijd stil zijn blijven staan. In ieder geval wel wat betreft de breedte van de straatjes. Die waren oorspronkelijk ontworpen voor de ezel en wagen en daar zijn ze blijven steken. Google maps weet natuurlijk niet dat wij al lang niet meer over dat vervoermiddel beschikken en meent ons dus wel over die oorspronkelijke straatjes te  kunnen sturen. Van die onogelijke, onoverzichtelijke haakse bochten het volgende spelonk in. Een schietgebedje dat je geen tegenligger tegenkomt en dan sta je ineens op een prachtige parkeerplaats, lekker onder de bomen naast de meanderende rivier die onze bestemming zou zijn voor deze ochtend.

Vol verbazing bekijken we de al eeuwen oude waterbouwkundige werken van de “arabes”. Ze wisten toen al van wanten, presas (stuwdammen), bewateringskanalen om het water op plekken te krijgen waar normaal geen water komt en het meest bijzondere, het werkt allemaal nog! Kom daar maar eens om bij de loodgieter bij de verbouwing van je huis waar de 30 jaar oude leidingen toch echt aan vervanging toe zijn. Dit functioneert al eeuwen en zonder noemenswaardig onderhoud.

We liepen dus langs de rivier,  rio Palancia, en ik zag daar een man met zijn hondje op het bankje zitten.  Een vriendelijke groet was zo uitgewisseld en hij bleek een “local” te zijn. Manolo, en Manolo was duidelijk trots op zijn dorp, trots zoals alleen Spanjaarden kunnen zijn. Dit was weer zo´n moment dat ik zo blij ben de taal te spreken en dit soort toevallige ontmoetingen kunnen uitlopen op een volledige geschiedschrijving en hij ons meenam naar de meest bijzondere plekjes van zijn pueblo.

Of het nou ging over de oude electriciteits fabriek of waar je lekker kon zwemmen in een natuurlijke “pozo” in de rivier. Weg van de gebakende paden voerde hij ons mee op een historisch relaas, honderduit vertellend over wat er was en wat er nog is. Maar goed, wat een eenvoudige wandeling leek te worden was ook ineens een urban survival tocht geworden met dalen en toppen die moesten worden geslecht. Nu is dat op zich geen probleem, maar die kilo´s die zich de afgelopen jaren weer een plekje op mijn normaal goddelijk lichaam hebben terug veroverd lieten zich nu toch gelden hahaha. Voor de verandering gingen we nog maar eens een trapje op omhoog en Manolo liet zich ontvallen dat hij toch vond dat ik het wel goed volhield. Ik dacht ja ja je moest eens weten, nu had ik wel vanochtend de wandelschoenen aangedaan maar ik had toch wel ernstig last van een lekkende koppaking, man man ik was echt drijfnat.

Maar goed, van helemaal beneden het dorp naar bijna helemaal boven, Nancy is nog even naar echt helemaal boven gelopen, ik geloofde die uitkijk toren wel, en onderweg begroette Manolo iedereen en dit gaf mij weer ff tijd om op adem te komen.  Ik moet zeggen dat we hier anders  nooit gekomen waren dus het was absoluut de moeite waard. Nadat we toch wel een paar keer aan hadden gegeven dat we nu ook wel eens de lokale kroeg wilden zien stonden we ineens op het pleintje waar de lokale horeca haar waren uitbaat. Manolo moest zich gaan douchen, want ook hij had de nodige lekkages onder zijn petje gehad en stelde ons voor aan twee van zijn vrienden op het pleintje en zei hun goed voor ons te zorgen want wij waren “buena gente”.

Daar zaten we dus met Paco en Pepe, ver in de 80 en ook zij zaten vol verhalen. Prachtige verhalen over hun leven, de kinderen en kleinkinderen, de muziek die ze maakten ,Paco op de trompet en Pepe de cantante, totdat Paco met zijn trompet Pepe zijn gehoor verpestte door continue in zijn oor te toeteren. De tijd vloog voorbij en dat is dan zo´n moment dat je eigenlijk nog wel uren wil blijven zitten, mijmeren over vervlogen tijden en fantaseren over wat er nog moet komen.  Als oude vrienden op een dorpspleintje namen we afscheid, hasta mañana zeiden ze, wij zijn hier gewoon hoor!

We keken nog één keer om, zwaaiden hartelijk en zijn weer op weg naar de volgende toevallige ontmoeting……

P.s. het kanoën was ook leuk maar ja, dat was alleen maar gewoon kanoën, niet zo heel veel over te vertellen hahaha.