Omdenken
We kwamen terug van de vakantie en binnen een paar dagen was het weer raak. Waar we 4 weken lang onbezorgd hadden kunnen genieten van zon, zee, strand en onze vrijheid was dat in één klap weer voorbij. Terug naar de realiteit van medicijnen, zuurstof en slapeloze nachten. Het is niet anders, dat was op dat moment de gedachte, in de overlevingsstand en doorgaan!
Dat hebben we uiteindelijk maar twee jaar volgehouden. Twee jaar op en af naar het ziekenhuis in de kwetsbare periodes, alle feestdagen, Kerst, Pasen, hemelvaart hebben we in het ziekenhuis gevierd. We voelden ons daar helemaal thuis….een compliment voor de staff daar natuurlijk maar zo ging het niet langer.
De reden van onze move
Yara kreeg in de winter van 2004/2005 ernstig last van Co2 stapeling, zie hier een verhandeling hierover. Doordat onze kleine kanjer ‘s-nachts lichter ademde, net als iedereen in zijn slaap, wasemde zij echter niet goed meer uit. Hierdoor was ze zich ‘s-nachts aan het vergiftigen en moest het lichaam op de dag keihard werken om dat allemaal weer te herstellen. Het gevolg daarvan was dat ze weer niet goed at en haar groei stagneerde. Conclusie, als dit zo doorgaat dan eindigt dat in een gehandicapt kind wat 24-uur per dag zuurstof nodig heeft of nog erger….
Verhuizen naar Spanje
Ja wat dan? We hadden nu al twee keer meegemaakt dat Yara het in Spanje wonderbaarlijk goed deed. Dan rijst de vraag, wat als we nu eens naar Spanje verhuizen?
De vraag stellen was makkelijk, een sluitend antwoord krijgen niet! Onze kinderarts kon als professional geen antwoord geven omdat er geen klinische testen waren gedaan naar deze situatie. Maar als persoon was zijn antwoord een volmondig ja! Ook hij zag uiteraard dat Yara bij terugkeer uit Spanje straalde en ja….het besluit werd genomen, we gaan emigreren!
Dat was een schok! Want in plaats van met vervroegd pensioen en dan naar Spanje moesten we ineens wennen aan het idee dat we nu al van een nieuw leven zouden gaan genieten. Omdenken dus – Denken in termen van kansen en niet van problemen. We waren net als een hoop mensen bezig met het plannen van onze toekomst, spaarbeurs hier, lijfrente daar, wat aandelen erbij en hoppa, de plannen voor 55+ waren gesmeed. Als je dan ineens keihard wordt ingehaald door de realiteit levert dat stress maar ook heel veel energie op!
We hebben nog wel even getwijfeld of Spanje het zou moeten worden of een ander land. Nancy wilde heel graag naar Australië of naar Nieuw-Zeeland. Het grote voordeel was dat we veel minder taalproblemen zouden hebben. Het grote nadeel was dat het echt de andere kant van de wereld is en je dan het contact wel zeer snel zou verliezen. Maar het werd dus Spanje. Omdat Spanje al heel lang in ons hoofd zat, Yara het daar goed deed en het niet al te ver was van wat we toen nog als thuis beschouwden.
Spaanse les
We namen Spaanse les bij Carmen Meester, inmiddels heeft zij ook een stoere stap gezet en is een Spaanse taalschool begonnen. Maar op dat moment, 2005, hadden wij nog de luxe dat we volledig privé mochten beschikken over haar didactische capaciteiten. We leerden Spaans! Eén van de dingen die ik echt iedereen aan kan raden die met plannen rondloopt om te emigreren, leer de taal! We gingen op vakantie 
naar Villajoyosa want daar was onze keuze op gevallen. Aan de Costa Blanca, dicht bij alle voorzieningen, op 2,5 uur vliegen van Nederland, berijdbaar met de auto, een perfect microklimaat en een omgeving van alle gemakken voorzien. Een paradijs voor pensionados! Alleen wij gingen er nu al van genieten!
In blog bericht 9 had al gezegd dat we dus uiteindelijk in Benidorm terecht zijn gekomen en dat ik in een volgende blog uit zou leggen hoe dat dus is gebeurd. Nu, dat houden jullie dus nog van mij tegoed want deze aflevering is alweer lang genoeg.
Hoe gaan jullie om met tegenslagen die tegelijkertijd ook nieuwe kansen kunnen zijn? Ik ben benieuwd naar jullie verhalen!